Amsterdam

I ended my trip from Rastatt and Schwarzwald, and the thoughts of Amsterdam trip started popping in my head. A close friend was already planning one, and I wanted to hop in as soon as possible. Making and driving arrangements was not a wonderful task, but planning comes as a part and parcel of the package when you want to go to one of your dream destinations. There is a very popular movie in Bollywood called Queen, it instantly sets the mood and ambience of Amsterdam, showing the best arts and cultural experiences within the city. Well, not everything about a city can be amazing, Amsterdam has a tiny share of shortcomings too, which I could not agree to, but to each his own.

We set sail from Stuttgart on Friday evening and reached Amsterdam by road exchanging buses from Frankfurt, as the flight tickets for the weekend were showing at exorbitant rates. Luckily we booked the return flight in advance and the duration of our trip was reduced from three to two days. I cannot express how the child in me starts getting excited each time I want to explore and see something new. It is the sheer enthusiasm and the curiosity that leads to such amazing travel experiences each time, and I feel relished about it.

To a traveler who is new to Europe and its culture, seeing another country will fill up your mind with a fresher perspective and break many inhibitions. The best part about this trip was being the only girl traveling along with five boys, and trust me it was sheer joy. I have never felt so safe in my life because each one was such a gentleman and fun to be with. Another peculiar affair that I really want to note down is the fact that I got a glimpse into two languages Dutch and Tamil, what extreme ends! The whole group spoke Tamil and then with some limited knowledge I had and following the hand gestures as well as asking questions as and when needed I surely managed to grasp a few things. Dutch was similar to English and German, it is a combination of both these languages, so the charts and timetables were easier to understand, then the weird announcements in the railway, that reminded me of some German words, but half of my guesses turned out to be wrong.

Amsterdam is known for many things around the world, a few of the things are taboo in India as well, but legal in the Netherlands. I loved the way, the people in this country were open, broad-minded and accepting of certain facts and situations in the society that we are afraid to talk about. The first day was a hilarious one in Amsterdam, we came to the Centraal Station, the main station of Amsterdam from our camping place and explored the canal-side areas and alleys along the way. The streets were small yet clean, nothing seemed unusual until the evening when the real Amsterdam came flashing in front of our eyes. As we roamed about the streets watching the sex shops, some culture shows, and the canals, we were in search of a coffee shop that sold hash or weed, as each one wanted to try some, you  get it here in the form of a brownie in some coffee shops or a joint if you prefer smoking it. Babylon, the coffee shop was the one where we found success. We smoked in some for about 45 minutes and the next three hours in the city were hilarious. Almost half the group was high, and it was fun to know how each one knew the situation the other was in, I can never forget the way each of us took care of each other and managed to stroll the streets and even dodge some policemen, since this kind of thing is legal here, I tried it openly, but please do not attempt to do such kind of stuff in India as it is totally banned.  I tried both the brownie and the joint so the effect lasted longer. After having done this unusual blunder I swore to myself never to have this kind of stuff unless of course, I am with my beloved one, it blows off your mind to some unknown world, and you feel like you are hovering on some surface. Only after a good night sleep, are you fit and fine for another day. This experience was such a funny one because when you are on the city streets with a huge boy group, half of them are high, controlling each person and laughing at those foregone moments is the best deal you can cash on. I never have felt so happy and carefree in my life.

The next day we visited the Tulip gardens and the Windmill countryside, since we had seen enough of the city on Saturday, Sunday was spent in the midst of nature, appreciating what the summer gave Europe, and enjoying the breeze and clean air of an old countryside Amsterdam, where the old windmills were at work. The tulip garden painted a colorful picture in my memory, with hues of orange, yellow, red and white spread across the horizon. Tiny bulbs were lit to perfection, with the suns rays and the spring nutrients. Colourful things always surprise me and it was an utter delight to watch these tiny vibrant bulbs in full bloom at this time of the year. It spread positivity all around. I got the same feeling at the windmill countryside, only bicycles were to be seen in the vicinity, with perfect tiny cottages and man-made huts of straw, long roads leading to nowhere, a water body or a small lake to draw water, and the windmills functioning by the power of wind and water on small turbines, no noise except that of the streaky noises we made and a gentle yet aggressive flowing breeze along the way, it was cold yet pleasant, sunlight stormed in from each side brightening up the meadows that stretched till man´s eyes could see. I really don’t have more words to describe the beauty of this simply marvellous location. In the evening we had a brief walk at the red light area and I pondered over the fact that the women in this city are safe because the prostitutes willingly practice the trade, keeping the other womankind safe. I could not stop but wonder at the situation, how casually this thing was taken granted in other parts of the world, whereas here I saw that it was respected.

The next day was my last in Amsterdam, we did a normal city tour along the Rijksmuseum and I AMSTERDAM area, where a lot of tourists throng in due to the large presence of museums in this area. It was a sight to behold, with so many tourists wanting to get their pictures at the most wannabe destination in Amsterdam, well and so ended my trip in one of the scenic and marvelous cities of the world. I have learned a lot on this trip, about this city and a little bit about the society too. The people over here are very friendly and understanding, at each point each person has helped me in this city, the government has put a lot of thought and efforts into making this city-friendly for the mentally challenged and blind. I stayed at a camping hostel called Camping Amsterdam with Ajay, Loki, Suga, Gopi and Arun who made this trip really a memorable one. Instead of staying inside the city I would say it was a wise decision staying near the countryside since we could explore the city in a more organized and broader sense. Well then power to travel.

Do explore your best in Amsterdam, Netherlands.

Source: https://ruchaflora.com

By

Rucha Khot

Pune, India

हिंदी कविता

मुझे मोक्ष की नहीं मोह की प्यास है।
तुम मेरे होठों पर रहो बासुरी की तरह।
यों ही गूँजते रहें प्रेम का स्वर 
यों ही ताकती रहू तुम्हें,
यों ही होता रहे प्रेम का मृत्युंजय जाप 
कि बजती रहे प्रेम की बाँसुरी 
मैं सुनते रहूँ मैं जन्मों तक..

-----

हमारा बिछड़ना
ठीक वैसा ही था जैसे
नदी के दोनों छोर पे बैठ के हमने
एक दूसरे की अस्थियां
रोते हुए प्रवाहित की 
जिसमें कर्तव्य का बोध था
और काल विजयी
जिसमें एक दूसरे के प्रति
अपने अंतिम उत्तरदायित्व की मजबूरी थी
और न चाहते हुए
एक दूसरे से एक दूसरे को मुक्त कर देने की
जिम्मेदारी !!

----

मैं चाहती हूँ
तुम आओ एक शाम
जब दिशाएँ शीतल हों
आसमान में लाली हो
गोधूलि हो चारों ओर
पंछी लौट रहे हों घर
एक अनन्त हरे मैदान में
हम चलेंगे 
शरीर से परे
आत्मा की भाँति
प्रकाश की तरह 
किसी न ख़त्म होने वाले पथ पर..

By

Pradnya Rasal

India

कृष्णपद

स्पर्शिता चिमुकले कृष्णपद, 

दुभंगला उफाळता यमुना नद, 

हर्षावेगे वसुदेव, सत्वरी पार झाले गोकुळी, 

पुत्ररक्षणा, गाठिले नंद-द्वार, बिकट त्या संकटकाळी, 

दैवी योगायोगाची अद्वितीय ती खेळी, 

नंदाघरी होती निपजली एक राजस बाळी, 

अपराधी मने, वसुदेवांनी उचलली ती नंद-बाळी, 

अन हृदयाचा तुकडा केला, प्रसव-निद्रिस्त यशोदेच्या हवाली!

मोह आवरत, वसुदेव परतले आले त्याच पाऊली, 

मृदुलस्पर्शी, अनुपमेय ते बाळ अलगद जाऊन बिलगले यशोदेला, 

सरली ग्लानी, मोहरली काया होता अपत्यस्पर्श पहिला, 

डोळे भरुनी, प्रथमच, यशोदेने पाहिले निज बाळाला!

अत्यानंदे, ममत्वाने तिचा पाझरू लागला पान्हा, 

जन्म जन्मांतरी तिचाच असल्यागत तिचे स्तन्य लुचू लागला कान्हा!

By

Akanksha Phadke

Mumbai, India

Wings to Affection - Part 2

The man she found was dead who was subjected to wild animals and lost his life. This unpleasant scene made her more uncomfortable to stay in the forests. Therefore, she escaped with a sip of energy booster and successfully exited the forest where the bus was stopped. But she had guilt feeling that she couldn’t save him. The bus got repaired and finally, the leftover journey started. She was happy plus shocked that the boy was sitting in the last seat.

Girl to herself, “maybe, my energy drink is working and I m visualizing him”.

She moved closer to him and tried to pinch him so that she gets confirmed.

The boy to the girl, “stay away who are you?”

 Whispering to himself (looks like she is not mentally stable). The reason for thinking the same was because of her behavior as her energy drink was working actively. The moment he told her to stay away she positioned herself to the seat. The bus lights are switched off and both of them were at the extreme corners of the seat. The boy had experience of living in the dark but the girl had a phobia of darkness. Questions will arise in our minds that how did she enter the forest then? For all those, the answer is she discovered the forest under the moonlight which was partially dark but the vision was clear. But on the bus, it was fully dark and no street lights in the route. One more sip she takes of energy drink makes her perfectly alright and comfortable. Some moments passed and both slept taking the support of the windows.

As the bus was not crowded much, both spreading their legs covered the seat and continued taking a nap.  The moon left and the sun was setting its way to the sky. Sound from the conductor, “we reached to our destination everyone alight from the bus”. Sun rays in the eyes and sound of the conductor made them wake up. Eyes when gave a clear vision they both were holding someone’s legs tightly like a pillow. The moment their minds got clear they realized that they were sleeping together but in the opposite direction. Quickly they stood from the seat and with an embarrassing feeling got down from the bus.

He caught her hands from the back and,

Boy- “hi, I am Ronit.”

Girl-“Ishani”, here. (with a rude voice)

Ronit - “you sound so rude, I was right about you”.

Ishani -“oh really, you a think a girl will speak frankly with a stranger? if yes, you take it wrong. And what was right about me?”

I am not in a mood right now to talk about it, by the way, which place is this, asks Ishani. Technically even I am new to this place, answers him. Let’s check with the locals here. Ronit asks one of the shopkeepers about the name of the location. The name he said was unknown to Ronit and even Ishani had no idea about the location.

(The first stage towards discovering new life starts here)

By

Nidhi Mehta Poddar

Dombivli, India

शिक्का

एखादी व्यक्तीला,  नातेवाईकाला आपणं विशिष्ट शिक्का मारून मोकळे होतो.  जसं की तिरसट आहे, शिष्ट आहे, सालस आहे वगैरे वगैरे....पण हे शिक्के आपण मारत असतो ते आपल्याला तसं वाटतं म्हणून की खरंच त्या व्यक्ती तशाच असतात?

हे सगळं आठवण्याचं कारण अलिकडे घडलेला एक प्रसंग.   माझे मामेसासरे वय वर्ष 84. एकटेच रहातात.  आमच्या घराला लागूनच त्यांचाही बंगला आहे.  माणूस अगदी लावून लचकून बोलणारा खवट कोब्रा.  या वयातही त्यांना कोणाचीही गरज नाही हे त्यांच्याच तोंडून अनेक वेळा ऐकलंय.  ते शक्यतो कुणाची मदत घेत नाहीत आणि घेतलीच तर परतफेडीत तत्पर.  त्यांच्या या वागण्यामुळे सख्खा भाचा असलेले माझे अहो सुद्धा जेवढ्यास तेवढे संपर्क ठेवून असतात.  अर्थात मी पण.  तरीही मामांकडे मी केवळ मामेसासरे म्हणून पहात नाही.  ते आणि माझे वडील एका वर्गात होते तो छोटासा स्नेहधागा माझ्या मनात कायम असतो. आमच्या 'कांदेपोहे' कार्यक्रमात,"प्रभू...तुझी का मुलगी ही? छानच !" हे त्यांचे शब्द ऐकून मला वेगळाच धीर मिळाला तो मी आजही विसरू शकत नाही.

तर....मामांकडे वडीलांचे मित्र म्हणूनही मी पहात असल्याने असेल कदाचित मी त्यांच्या तिरसटपणाचा फारसा त्रास नाही करून घेत.   वेगळं काही खायला केलं की डब्यात घालून मामांना देते.  ते तसं दिलं की साखर घालून डबा लगेच मला मिळतो. "मामा आवडलं का? कसा झालाय पदार्थ?" विचारलं की म्हणायचे "काही न बोलता खल्लाय म्हणजे चांगला झालाय समज." हे ऐकल्यापासून मी त्यांना विचारायचं बंद केलं पण डबा पाठवायचा बंद नाही केला. परवा असंच झालं.  15 ऑगस्ट म्हणून काहीतरी गोड करायचं तर पुरणपोळ्या करूया म्हणून पुरणपोळ्या केल्या आणि तीन पोळ्या मामांना ह्यांच्या हाती पाठवल्या.

यावेळी मला डबा लगेच परत आला नाही.  काल संध्याकाळी मामा स्वतः घरी आले म्हणाले, "सुरेखा!  ए-वन पुरणपोळ्या!  आज ठरवलं. नेहेमी तू काही वेगळं केलेस की देतेस, कसं झालंय, आवडलं का विचारत नाहीस. मीही सांगत नाही.  पण नियम मोडला आज.

शिल्लक असेल तर दे.  शिळी पुरणपोळी आवडते मला.  आज आईची आठवण आली."

माझे डोळे पाणावले.  मनात आलं हेच का ते तिरसट मामा?

By

Anagha Joshi

Talegaon, India

ऋतुगंध

पहाटे कानात कोणीतरी गुरगुरलं. वाटलं मी वाघाच्या गुहेत झोपलेय आणि माझ्या बाजूला वाघोबा territoryत झालेल्या enchroachment गुरगुरतोय. किंचित उठले, तक्क्याला वाघोबा समजून, त्याला कवटाळून, 'झोप, उगी उगी' करून थोपटवीत परत झोपले. झाला असेल तासभर पण गुरगुरणं चालूच! काय शिंची कटकट ए म्हणत अर्धा डोळा उघडून पाहिलं तर अरेच्चा! मी माझ्याच घरी माझ्याच बेडवर होते. परदेशात एकटं राहत असतानाचा हक्काचा सोबती, मोबाईल, गुरगुरत होता. बघितलं तर २०-२५ मेसेजेस् आले होते. त्यात एक होता श्री.डॉ.सुमेध ढबू यांचा सिंगापूरहून. ' ओय, ऋतुगंधसाठी लेख लिहिणार का? ह्या अंकाचा विषय आहे 'जोडीदार/साथीदार' दोन तीन दिवसांत लिही' घड्याळात पाहिलं तर पहाटेचे ४ वाजले होते. म्हणजे ह्या ढब्याचे ११..च्यामारी सिंगापुरात ही NTUत बसून विडंबनं रचायची वेळ असली तरी जर्मनीतली ही गोडगुलाबी थंडीतल्या साखरझोपीची वेळ होती ना! विषय काय तर 'जोडीदार/साथीदार'! मी काय लिहिणार ह्यावर डोंबल? आणि त्याचा सिंगापूरशी काय संबंध? But the damage was made..निरव शांतता, पार लांब कुठेतरी उमटू पाहणारी, क्षितिजाचे अस्तित्त्व जाणवून देणारी केशरी कडा, वर आकाशात लख्ख चंद्रकोर, मधेच लुकलुकणारे तारे, शून्य अंशांच्या गुलाबी थंडीत हिटरचा चढलेला पारा, आजीच्या मऊ मऊ गोधडीतून मिळणारी ऊब, विचार करायला मिळालेलं खाद्य, आणि अजून चांगले तीन तास तरी लोळायला काहीच हरकत नाही ही सुखद जाणीव. अहाहा! मग झोप कुठून येणार होती? विचारचक्र सुरु झाली आणि डोळ्यासमोरून झर्र्कन सरकले ते ते ११ महिने. मन त्याचं 'अंतर' हे नाव सार्थ करीत १०-१२ हजार किलोमीटर अंतर कापत दिड वर्षं मागे गेलं, अन् आठवला तो, प्रतिकुल काळात निराशेतून मला सदैव अलगद बाहेर काढणारा, हतबल झालेल्या मला परिस्थितीला '' जास्त शहाणपणा करायचा नाही, समजलं का?'' असं दरडावून विचारायचं बळ देणारा, मला नव्याने गवसलेला माझा सखा ..

भारतात ५ गावांचं पाणी पिऊन झालं आणि २०१४ मध्ये मी पहिल्यांदाच भारताबाहेर पाऊल ठेवलं ते Stuttgart, Germanyत. नोकरी सुरळीत चालू होती. तसं एकूणच बरं चाललं होतं माझं पण आयुष्यात आलेलं हे स्थैर्य लाकडी खुर्चीतून बाहेर आलेला खिळा जसा नको तिथे बोचत राहतो तसं टोचू लागलं होतं. मनानी उचल खाल्ली काहीतरी नवीन पाहिजे आयुष्यात. नोकरी बदलावी का? पण नको, त्यापेक्षा नावापुढची अद्याक्षरं जरा बदलूयात, अर्थात masters करूयात ह्या विचाराने DAAD च्या Website वर हुडकून काढला तो Master of Science in Green Electronics ह्या TU, Munich आणि NTU, Singapore चा dual degree course. Home trip मध्ये ReCo मिळवली आणि course ला apply केलं, admission मिळाली सुद्धा. पण त्यासाठी सिंगापूरला मुक्काम हलवणं गरजेचं होतं. DAAD website वर केलेली शोधाशोध ही केवळ जर्मनी सोडायला लागू नये म्हणून केलेला खटाटोप होती. जर्मनी सोडायची आणि सिंगापुरला जायची माझी काडीची इच्छा नव्हती पण निव्वळ ह्या एका कारणाने admission नाकारण्याइतकी मूर्ख मी खचितच नव्हते. खोटं कशाला बोलू? पण सिंगापुर बद्दल आकर्षण, आस्था मला कधीच वाटली नाही. अगदी पूर्वग्रहदूषित दृष्टीकोण नाही म्हणता येणार कारण नवीन देश बघायची, सारख्या टुरकांड्या मारायची चटक एव्हाना Schengen visaने लावलीच होती. पण ह्यावेळी प्रश्न ८-१५ दिवसांचा नाही तर किमान ११ महिन्यांचा होता. पोटात गोळा आला होताच पण ‘जो होगा, देखा जाएगा‘ माजही होता. निरीच्छेने का होईना पण राजीनामा, student visa, packing, unpacking, repacking, पुण्यातली उणीपुरी १५ दिवसांची धावती भेट ह्या सगळ्या सावळ्यागोंधळांनंतर शेवटी सिंगापुरात धडकले आणि परत एकदा student life जगू लागले. आत्तापर्यंतच्या जीवनातला सगळ्यात खडतर कालखंड होता तो. एकूण २.५ वर्षं नोकरी केल्यानंतर परत अभ्यास, परीक्षा, आयुष्यात प्रथमच करावं लागलेलं flat-sharing, दक्षिण भारतीयांच्या पूर्णपणे कचाट्यात सापडणं, नवीन काहीतरी शिकण्यापेक्षा परीक्षेत मार्क मिळवण्याच्या rat race मध्ये नकळत ओढलं जाणं ह्यामुळे सुरुवातीच्या काळात पुरती बावचळून गेले होते. Europeans, Singaporeans, Chinese ह्या कोणीही दिला नाही तो cultural shock मला ह्या दक्षिण भारतीयांनी दिला. काय बुद्धी झाली आणि इथे आले असं वाटू लागलेलं असताना तो मला भेटला; नव्याने भेटला, जाणीव करून दिली त्याच्या अस्तित्वाची,  मला निराशेच्या दलदलीतून बाहेर काढलं आणि माझं चित्त थाऱ्यावर आणलं.

 डोक्यात विचारांचा हलकल्लोळ मजला की मी राग कोणावर काढण्यापेक्षा ६१ number च्या बसने थेट clarke quay ला जाऊन बसे. Star Bucks ची coffee तर कधी शिराझ चा Döner घेऊन पलीकडच्या काठावर येऊन संथ पाण्याचं, नदीत रोवलेल्या रंगेबेरंगी नावांचं निरीक्षण करीत. पाठीमागे बरेचदा एक Guitarist गिटारच्या तारा खाजवत बसलेला असे; अर्थात ते तारा खाजवणं सुरेल असे. clarke quay चं मला नवल वाटतं. अलीकडचा काठ अगदी रुद्राक्ष संस्कृतीचा नसला तरी malls, MRT, Bus Stop वगैरे असलेला संसारी, तर पलीकडचा Pubs, Disco, Restaurents, अजून काय काय नी भरलेला द्राक्ष संस्कृतीचं प्रतीक! रात्रीच्या काळोखात मात्र अलीकडून बघितलेला तो पलीकडचा झगमगाट, गिटारचे स्वर, संथ नदी, त्यातून मधेच डोकं वर काढणारे, कोलांटीउडी मारणारे मासे, तर उजवीकडे दोन आकाशपाळणे त्या चंद्राच्या साक्षीने मन प्रफुल्लीत करी. तिथला तो टर्किश आईस्क्रीमवाला, पावातलं आईस्क्रीम मला अजूनही आठवतं.

माझं दुसरं हक्काचं Morale Booster म्हणजे Bukit Batok Nature’s park. सिंगापुरात आल्याच्या दुस-या दिवशी मी बाहेर पडले आणि गेले ती ह्या पार्कात. सुरुवातीला महिन्यातून एकदा दोनदा पार्कात जाणारी मी नंतर नंतर आठवड्यातून दोन तीनदा जाऊ लागले. पार्कात चांगल्या दोन मोठ्ठ्या फेऱ्या मारल्या की मी तिथल्या त्या तळ्याकाठी जाऊन बसे. आपल्या फणसाची सर डुरिअनला येणं कदापि शक्य नसलं तरी त्या खुज्या जंगलात फिरताना कोकणातल्या एखाद्या वाडीत गेल्याचा भास होई. आंबे-फणसांनी डवरलेली दुतर्फा झाडं आणि त्यातून पाऊलवाटेनं जाताना जाणवणारा गारवा ह्यांची आठवण करून देण्याइतपत त्याची क्षमता नक्की होती. कधी तळ्याकाठी बसून वाचलेले पुलंचे 'एक शून्य मी' मधले बोधनात्मक लेखही मला स्मरतात. चालल्याने घामाघूम झाल्यावर तळ्याकाठी विशेष शांत वाटे. डोक्यात चाललेलं वादळ शमलं की मी पुन्हा घरी जाई. तळ्यातली ती इवली इवली कासवं, त्यांची तळ्याकाठी येण्याची धडपड, तळ्यातले मासे, तिथे क्वचित दिसणारी माकडं, एकदा पाहिलेला जाडजूड साप यांनी माझं जगणं सुसह्य करून टाकलं.

मी सिंगापूरला जाणार हे कळल्यावर आठवडाभर सिंगापूरला पाय लावलेल्यांनी बरेच फुकटचे सल्ले दिले होते. त्यातला एक होता 'सिंगापुरात रोज पाऊस पडतो. त्यामुळे नेहमी बाहेर जाताना नुसता 'पे(न) रु(माल) चा(वी) पा(कीट) पा(स)' नाही तर छत्रीही घ्यायला विसरू नकोस हो!' सिंगापुरात आल्यापासून चांगला पंधरवडा मी चातकासारखी ह्या बहुचर्चित पावसाची नुसती वाटच बघत होते. मला वाटलं ह्या नुसत्या गफ्फा एत हो गफ्फा. अहो कुठेय पाऊस, रोज पडतो तर आता काय मला घाबरला की लाजून घरीच बसला?

नंतर मात्र वाट पाहणं सरलं आणि आभाळ भरून आलं. अगंतुक पाहुण्यासारखा कधीही पण भरभरून आणि ओसंडून येणारा आणि माझं भान हरपून टाकणारा सिंगापूरचा पाऊस.. बदाबदा कोसळणाऱ्या, हळूच वाऱ्याच्या झुळुकेबरोबर खिडकीतून माझ्या खोलीत प्रवेश करू पाहणा-या  पावसाकडे नुसते बघत मी अभ्यासाच्या पोथ्या बाजूला ठेऊन मस्त वाफाळत्या कॉफीचे घोट घेत काढलेले तासन्तास मला आठवतात. तो हवेत अचानक येणारा गारवा, विजांचा कडकडाट, ढगांचा गडगडाट, पत्र्यांवर होणारा थडथडात मन प्रफुल्लित करून टाकी. मरगळ क्षणार्धात झटकून टाकण्याचं सामर्थ्य त्या पावसात आहे. एक घाव दोन तुकडे करून विषय हातावेगळे करायचा त्याचा स्वभाव. अचानक येतो, ताडताड पडतो, १५ मिनिटांत विषय संपला, परत आपण उन्हाने चिंब. भिजत घोंगडं म्हणून नाही..

तर असा हा मला नव्याने गवसलेला, विविध रूपात माझं स्वत्व जपायला मला मदत करत आलेला माझा साथीदार: निसर्ग.. साथीदाराची व्याख्या better-half इतकीच मर्यादित ठेऊन कसं चालेल हो? मुळात तो एक व्यक्ती असलीच पाहिजे असेही नाही. एखादा छंद, ज्यात आपण पूर्ण रममाण होतो, जो आपल्याला आपल्यातल्या वेगळेपणाची जाणीव करून आपले मनोधैर्य वाढवतो, प्रोत्साहन देतो, धडपडल्यावर उठण्याची नवी उमेद, जिद्द जागवतो, जो आपल्याशी एकनिष्ठ असतो तोही आपल्या आयुष्याचा साथीदारंच म्हणावा लागेल..  अर्थात 'पडवीच्या देखाव्यातून दिसतात मठाचे खांब' म्हणतात तसं काठावर बसून पोहोण्याबद्दल बोलणा-याची ही आपली कल्पना किंवा भाबडी, innocent कदाचित भ्रामक आशा.

आता सिंगापूर सुटलं (कदाचित कायमचं) त्याला ५ महिने उलटून गेले पण सिंगापुराचा विषय निघाला की मी आजही हळवी होते, ‘शिंगण्या कुठच’  म्हणताना गालावर स्मितहास्य उमटतं. सिंगापुरातला पहिला दिवस, Matriculation ची त्रेधातिरपीट, भेटलेले मित्र , नात्याने लांबचे पण तरीही जवळचे कोझरेकर काका, NTU , south spine, Can B, NTU तली दिवाळी, गाण्याची practice, Clarke Quay, Bukit Batok Nature's Park, महाराष्ट्र मंडळाची library, GIIS, माझी खोली, वाढदिवसाला आई बाबांनी घेऊन दिलेल्या बिनबॅग वर बसून काढलेली sketches, खरडलेले लेख, रात्र रात्र जागून केलेल्या movie marathons, क्वचित केलेला अभ्यास, गोवन मित्रमैत्रीणीबरोबर पहाटे ३ वाजेपर्यंत ठोकलेल्या गप्पा, ते पार अगदी सिंगापूर सोडून म्युनिकला येताना अतिरिक्त सामानाबाबतीत केलेला जुगाड हे सगळं झर्र्कन डोळ्यासमोरून जातं.. ते ११ महिने आठवणींतून कधीच पुसले जाऊ शकत नाहीत, ते त्या अनुभवलेल्या खडबडाटामुळे, आणि म्हणूनच उठून दिसणं-या ह्या रम्य क्षणांमुळे..

By

Amita Joshi