माय माझी गोरटेली
सौंदर्याची खाण होती
नाक चाफ्याची कळी अन्
लोचनांची शान होती
बोलताना काव्य मांडे
बोध होती ते आम्हासी
राबती ते हात दोन्ही
हीत साध्य व्हावयासी
काळजातूनी झरा तो
वात्सल्याचा वाहणारा
साक्ष देतो आजही तो
गाढ प्रेमाचा उमाळा
आज नाही राहिली ती
वारसा ठेऊन गेली
माय तू होशील जेव्हा
लूट माया साठलेली
आज जाहलेच आई
सोनुल्यांची जेधवा मी
गूज मायेचे कळाले
गूढ काही जाणले मी
Shital Joshi
No comments:
Post a Comment